Yaşadığım sahil kasabasının yaz mevsimiyle beraber gelen
canlılığın ve neşenin hakim olduğu mekanlardan sadece bir tanesi. Kış
mevsiminin kasvetli yalnızlığına bürünmüş halde. Havanın sakinliği ve
dalgaların kıyıya vuruşu, zamanın durmaksızın akışını yansıtıyor. Deniz
kenarındaki taşlar ve soğuk beton iskele, terk edilmişliğin, unutulmuşluğun ve
yıpranmışlığın birer izi. Gökyüzünün soğuk grisi, kasabayı ağır bir melankoli
ile kaplıyor. Ufuk çizgisinin yerini alan iskele, gittikçe kaybolurken,
üzerindeki sokak lambaları ise geceyi karşılıyor. Ama bu karşılayış, boşlukta
yankılanan bir fısıltı gibi. Elektrik tellerinin rüzgarla boğuşması, sanki
geçmişin hatıralarını taşımaya direniyor. Fakat bu hatıralar da soğuk rüzgarla
birlikte kayboluyor, geride sadece çığlık atan bir sessizlik ve derin bir
yalnızlık bırakarak. Boşluk, yazın cıvıltısından geriye kalan tek şeydi. Deniz,
biraz özlem duyuyor gibi. Ama şimdi, her dalganın kendini kıyıda bulması,
yalnızlığın bir ifadesiydi.
50x100
T.ü.y.b.
2024
